„TRZY ŚCIEŻKI TOŻSAMOŚCI – ŚRODOWISKO, HISTORIA, KULTURA”

Pomysł wytyczenia trasy turystycznej po Ziemi Dubieckiej powstał w grupie entuzjastów tych okolic. Obok idei zagospodarowania budynku cerkwi greckokatolickiej w Dubiecku na Kresowy Dom Sztuki był to główny impuls do założenia Stowarzyszenia: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Dubieckiej. Stowarzyszenie to działa od 2003 r. i od samego początku swego istnienia – obok wielu innych inicjatyw społecznych – podejmowało starania zmierzające do zrealizowania trasy. Tym większa jest nasza radość i satysfakcja, gdy otwarcie trasy i wydanie przewodnika stało się właśnie faktem.

Trasa turystyczna „Trzy ścieżki tożsamości – środowisko, historia, kultura” zorganizowana jest tak, by każdy miał okazję zetknąć się z najbardziej urokliwymi zakątkami okolicy, a także zobaczyć miejsca najważniejsze dla tak przecież ciekawej i trudnej historii tych ziem.

Chcemy, by trasa ta służyła przede wszystkim gościom, jako ich pierwsze spotkanie z Dubieckiem i okolicą. To tu budując teraźniejszość ciągle zahacza się o przeszłość, a jednocześnie tworzy się przyszłość tej małej ojczyzny, jaką jest dla nas Dubiecczyzna. Z Dubieckiem i najbliższymi okolicami związani są znani wszystkim Ignacy Krasicki i Aleksander Fredro, ale też Franciszek Karpiński, Wincenty Pol – a przez odwiedziny i korespondencję z przyjaciółmi i krewnymi – Józef Ignacy Kraszewski, Maria Konopnicka, Hugo Kołłątaj i inni sławni ludzie różnych epok.

Powtarzające się od stuleci nazwiska świadczą natomiast o zakorzenieniu się licznych pokoleń mieszkańców tej ziemi. To właśnie wspólna historia tych przestrzeni, gdzie przeżywali swoje radości i dramaty, wyznawali wiarę w Boga w swoich językach i kulturach, darzyli się szacunkiem i doświadczeniem nasi przodkowie i ich sąsiedzi – pozwala nam odkrywać i rozwijać naszą tożsamość.

TRASA: DUBIECKO – WYBRZEŻE – PIĄTKOWA (9 KM)


Wycieczkę proponujemy rozpocząć w Dubiecku. Na Rynku pod okazałym jesionem znajduje się pierwsza tablica obrazująca trasę naszego szlaku.

Stąd, idąc ul. Przemyską, należy kierować się w kierunku zachodnim (kierunek-Dynów). Mijamy po lewej kościół parafialny, po prawej ul. Śliwnicka, Ośrodek Zdrowia i dochodzimy do Kresowego Domu Sztuki budynku byłej cerkwi pod wezwaniem Świętego Krzyża, która została wybudowana w 1927 roku. Pierwsza cerkiew i parafia prawosławna dla mieszkającej tu ludności ruskiej została wybudowana przed zawarciem unii brzeskiej w 1596 r. W 1753 r. wzniesiono cerkiew z modrzewia, krytą gontami, która spłonęła w 1923 roku.

Kierując się w stronę miejscowości Słonne, opuszczamy Dubiecko i docieramy do miejscowości Wybrzeże. (W czasie II wojny światowej hitlerowcy wybrukowali spory odcinek drogi z Dubiecka do Wybrzeża płytami nagrobnymi z cmentarza żydowskiego.)
Staraniem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Dubieckiej budynek byłej cerkwi został przyjęty w dzierżawę i od 2003 r. pełni funkcję jako Kresowy Dom Sztuki. Wystawa inaugurująca działalność KDS pt.: “Dubiecko – spotkanie trzech kultur i religii” została otwarta 12 września 2004 r. Od tamtego czasu w Kresowym Domu Sztuki przeprowadzono wiele inicjatyw kulturalnych. W sezonie letnim w galerii KDS można podziwiać ciekawe prace wielu cenionych artystów. Nieustannie trwają również prace remontowe zmierzające do zachowania substancji budynku w jak najlepszym stanie.

Za przystankiem PKS znajduje się siedziba Leśnictwa Wybrzeże, Nadleśnictwa Dynów. W sąsiedztwie budynków zauważymy wysokie ogrodzenie i pasące się konie. Warto zapytać o możliwość przejażdżki konnej. W malowniczym krajobrazie to niezapomniana przyjemność.

Na prawym brzegu Sanu na terenie dzisiejszej wsi Wybrzeże pierwotnie znajdowała się osada Dubiecko. W związku z lokacją Dubiecka w 1407 r. i przeniesieniem go na lewy brzeg Sanu, na prawym brzegu powstała wieś o nazwie Ruskie Dubiecko, a od końca XV w. aż do 1968 roku nazywano ją Ruską Wsią.

Z 1515 roku pochodzi pierwsza wzmianka o cerkwi w Ruskiej Wsi. W 1785 r. w Ruskiej Wsi mieszkało 357 osób – w tym: 30 osób to rzymskokatolicy (8,4 %), 320 unici (89,6 %) a 7 Żydzi (2,0 %). W połowie XIX wieku właściciel miejscowości, Paweł Weissenwolf, zbudował tu klasycystyczny dwór, który w okresie I i II wojny światowej uległ zniszczeniu. Po wojnie został odbudowany, niestety zatracił swoje stylowe cechy.

Obecnie działa tu Ośrodek Rekolekcyjno-Wypoczynkowy Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży „NADZIEJA”, który znajduje się po prawej stronie drogi prowadzącej do Słonnego, naprzeciw kładki na Sanie. Ośrodek znajduje się w otoczeniu zabytkowego parku o powierzchni 5 ha z początku XIX w. W parku rośnie wiele gatunków drzew obcego pochodzenia: magnolie, sosny wejmutki, daglezje, żywotniki, cyprysiki. Są tu szpalery lipowe i grabowe, dęby szypułkowe, kasztanowiec zwyczajny, biały, gładki oraz pomnikowe okazy lip drobnolistnych i dębów szypułkowych.

Przechodzimy przez kładkę na drugi brzeg – po lewej widać przycumowany prom, którym także można przeprawić się na drugą stronę.

Skręcamy w prawo, dolina Sanu tworzy malowniczy przełom. W latach 90-tych XX w. planowany był w tym miejscu rezerwat krajobrazowy, obejmujący swym zasięgiem wzniesienie Łysa Góra (288 m. n.p.m.) tzw. grodzisko oraz meander Sanu. Na uwagę zasługuje wierzchołek wzgórza wznoszący się 65 m nad poziom rzeki. Jest to grodzisko, na którym w latach 70-tych prowadzone były badania archeologiczne. W X-XIII w. mieściło się tu osiedle obronne o owalnym kształcie i wymiarach 150 x 200 m. Zostało ono zniszczone prawdopodobnie w 1260 r. podczas odwrotu wojsk tatarskich z ziem polskich drogą przez Brzozów i Przemyśl. Wzdłuż rzeki i potoków, które mijamy po drodze rosną gatunki typowe dla siedliska wilgotnego, tj. wierzby i olchy tworzące łęgi nadrzeczne. W drzewostanie dominuje buk i jodła z domieszką świerka, jawora, tworząc siedlisko lasu wyżynnego. Spotkamy też pojedynczo rosnące dęby, graby, lipy, brzozy brodawkowate, klony zwyczajne, jesiony, modrzewie, osiki, sosny zwyczajne. W runie dominują: żywiec gruczołowaty, żywokost sercowaty, wschodniokarpacka sałatnica leśna oraz pierwiosnek.

Mijamy grodzisko i idąc trasą szlaku dochodzimy do polany śródleśnej, na skraju której znajduje się duży drewniany krzyż. Został tu ustawiony na pamiątkę tragicznego wypadku jednego z mieszkańców wsi. Trasa prowadzi nas teraz w głąb lasu pośród głębokich wąwozów. Ciągle pniemy się w górę. Po około 30 min marszu dochodzimy na rozległe pola – teren po byłej wsi Górna Połchowa.
W najstarszych dokumentach wieś ta występowała pod nazwą Pełchowa, Pulthowa. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1484 roku. W tym właśnie roku Barbara żona Stanisława Derszniaka z Rokietnicy i córka Stanisława Kmity sprzedała dobra dubieckie w tym m.in. wieś Polchowę Piotrowi, Stanisławowi i Andrzejowi Kmitom. Sołectwo w Polchowej wzmiankowane jest w 1552 roku. W 1785 r. w Polchowej mieszkało 147 osób – w tym: 17 osób to rzymskokatolicy (11,6 %), a 130 unici (88,4 %).

W 1945 r. w okrutny sposób została wymordowana przez UPA cała rodzina Wawrzków. Dwanaście (inne źródła podają, że czternaście) osób zostało skrępowanych drutem kolczastym i spalonych żywcem we własnym domu. W następstwie tragicznych wydarzeń, wieś została zniszczona i przestała istnieć. Jedną z nielicznych pamiątek po wsi jest kapliczka, którą spotkamy na naszej trasie.

Roślinność jaka towarzyszy tym miejscom jest bardzo zróżnicowana. Na brzegach lasu rośnie pas zarośli tarninowych, które towarzyszą również zadrzewieniom śródpolnym w postaci kęp. Dużym bogactwem florystycznym cechują się łąki, zachwycające wspaniała paletą barw. Łąki choć stworzone przez człowieka, odznaczają się bardzo dużą bioróżnorodnością. Ze swoim bogactwem florystycznym i faunistycznym wykazują największe walory przyrodnicze spośród wszystkich obszarów użytkowanych rolniczo.

Zaniechanie użytkowania, a więc odstąpienie od wypasu czy koszenia traw sprawia, że w zbiorowiskach łąkowych i pastwiskowych zaczynają pojawiać się krzewy i drzewa – najczęściej brzoza lub olcha. W naszych warunkach klimatyczno-glebowych sukcesja tej roślinności jest często tak szybka, że zbiorowisko trawiaste pozostawione samo sobie, po kilku latach przestaje istnieć, uzyskując stopniowo charakter leśny. Interesująca jest także roślinność jaka wykształca się na pozostawionych bez ingerencji człowieka polach i łąkach, tzw. odłogach, najczęściej położonych na stokach o znacznym nachyleniu. Po kilku latach ugorowania wykształcają się na nich zbiorowiska podobne do łąkowych, a gatunkiem dominującym jest tu najczęściej mietlica zwyczajna.

Opuszczamy rozległe pola i łąki i wchodzimy ponownie do lasu. Po kilkunastu metrach zobaczymy po lewej stronie śródleśną polanę, idąc dalej dotrzemy do stanicy turystycznej, gdzie możemy odpocząć przed dalszym marszem.
Tablica informuje, że gospodarzem terenu jest Nadleśnictwo Dynów.

Czas ruszyć dalej… wchodzimy w głąb lasu podziwiając okazałe egzemplarze różnych gatunków drzew. Po niespełna pół godzinnej wędrówce zdobędziemy najwyższe wzniesienie w okolicy – Górę Łubienkę (449,4 m. n.p.m.).

Trochę dalej jest miejsce, skąd roztacza się piękny widok na przełom Sanu w Słonnem. Tu musimy zadecydować, czy chcemy kontynuować marsz w kierunku Piątkowej, czy Słonnego – w tym miejscu rozdziela się bowiem trasa naszego szlaku.

Skręcając w lewo schodzimy w dół, brzegiem lasu (po prawej widać pola uprawne i łąki). Dochodzimy do drogi asfaltowej Iskań-Piątkowa. My skręcamy w prawo w kierunku Piątkowej.

Pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi z dokumentu wydanego w 1458 roku, na mocy którego bracia Stanisław i Jan Kmitowie dokonali podziału spadku po zmarłym bracie Mikołaju.

Pierwsza wzmianka o cerkwi w Piątkowej pochodzi z 1515 roku. Sołectwo zaś wzmiankowane jest dopiero w 1552 roku. W 1785 r. w Piątkowej mieszkało 1020 osób – w tym: 173 osoby to rzymskokatolicy (17,0 %), 830 unici (81,3 %) a 17 Żydzi (1,7 %). Po przejściu kilkudziesięciu metrów, po lewej stronie, wśród gęstych zadrzewień dojrzymy drewnianą cerkiew greko-katolicką. W jej kierunku prowadzi utwardzona droga leśna. W miejscu gdzie stoi cerkiew jest ujście prawego dopływu potoku Jawornik (z południa). Cerkiew parafialna p.w. św. Dymitra została zbudowana w 1732 r., remontowana w 1881 r. Jest to jedna z najładniejszych cerkwi w Polsce południowo-wschodniej.

Drewniana o konstrukcji zrębowej, trójdzielna, prezbiterium zamknięte ścianą prostą, nawa szersza. Świątynię wieńczą trzy kopuły, ściany boczne są obwiedzione wydatnym zadaszeniem wspartym na murowanych słupach. W latach 1939-45 uszkodzona. Została wyremontowana i częściowo rekonstruowana w latach 1958-61. Wyposażenie cerkwi nie zachowało się.

TRASA: PIĄTKOWA – SŁONNE (4 KM)

Ten etap trasy rozpoczyna się przy cerkwi w Piątkowej. Z drogi leśnej prowadzącej od cerkwi, dochodzimy do drogi asfaltowej i skręcamy w lewo, by po przejściu ok. 800 m skręcić w prawo w kamienistą drogę, wspinającą się pod górę. Po jej obu stronach rozciągają się łąki, a w dali widać kompleksy leśne z sosną i bukiem.

Droga cały czas pnie się w górę. Stając na chwilkę by złapać oddech, możemy podziwiać piękne widoki na wieś Piątkowa.

Po wejściu na wierzchowinę (414,8 m n.p.m.) idziemy w kierunku cienistego lasu bukowego. Na jego skraju nasz szlak znowu rozchodzi się na: Słonne i Wybrzeże. Idąc prosto, schodzimy drogą leśną stromo w dół.

Znajdziemy się obok Ośrodka Wypoczynkowego „Zielona Polana” w miejscowości Słonne, a następnie na kładce na Sanie.

W najstarszych dokumentach wieś ta występowała pod nazwą Słone. Nazwa pochodzi od słonych źródeł znajdujących się w tej miejscowości. Pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi z dokumentu wydanego w 1441 roku, na mocy którego Małgorzata żona Przedpełka Mościca z Wielkiego Koźmina odstąpiła swojemu stryjowi Mikołajowi Kmicie kasztelanowi przemyskiemu i jego synom Janowi i Dobiesławowi m. in. Słonne wchodzące w skład klucza dubieckiego. W II połowie XVII został tutaj wybudowany dwór, ale niestety nie zachował się do naszych czasów. W 1785 r. w Słonnem mieszkało 131 osób – w tym: 8 osób to rzymskokatolicy (6,1 %), 120 unici (91,6 %) a 3 Żydzi (2,3 %).

Okolica zachęca do wędrówki po górach, wycieczki rowerowej i spływów kajakowych. Okoliczne lasy pełne są zwierząt łownych (tereny polowań), a w rzece żyje wiele gatunków ryb (corocznie odbywają się tu zawody łowienia pstrąga i lipienia).

TRASA: SŁONNE – WINNE-PODBUKOWINA – DUBIECKO (11 KM)

Od kładki przechodzącej przez rzekę w miejscowości Słonne trasa wiedzie drogą wzdłuż rzeki San.

Mijamy typowe zabudowania z kwietnymi ogrodami i drzewami owocowymi.

Idąc trasą zwróćmy uwagę na zamieszkujące ogrody ptaki śpiewające. Są to głównie gatunki budujące gniazda w niewielkich krzewach ogrodowych. Z łatwością zauważymy piegżę małego szarego ptaka o terkoczącym śpiewie. Ulubionym miejscem gniazdowania tego gatunku są żywopłoty i gęste krzewy porzeczek. Z innych gatunków można zauważyć gniazdujące w budkach szpaki i mazurki – drugi mniej znany gatunek wróbla w Polsce. Nad zabudowaniami latają sierpówki (szare gołębie) i jaskółki (oknówki – gniazdujące na zewnątrz budynków) i dymówka (gniazdujące w stajniach).

Mijamy wieś Słonne i wzdłuż pól pośród których śpiewają skowronki dochodzimy do brzegu rzeki San porośniętego pojedynczymi drzewami wierzby. Tam gdzie gęstnieją krzewy napotkać można kwitnącą różowo wierzbówkę kiprzyca oraz pachnące wijące się na biało pędy i kwiaty kolczurki klapowanej. Wśród drzew możemy wiosną podziwiać akrobatyczne loty gniazdujących tutaj wilg – żółto ubarwione samce i zielono samice. Nad samą rzeką spotkamy popielate pliszki siwe i niebieskie zimorodki. Zimorodki przelatują nisko nad wodą zmieniając miejsce polowania na ryby. Cała trasa (odcinek z Słonnego wzdłuż rzeki) jest urozmaicona i bardzo atrakcyjna widokowo. Na przeciwległym brzegu widać piękne lasy Pogórza, a po stronie którą wędrujemy szachownicę pól.

Po przejściu około 2 km od wsi Słonne za przysiółkiem Zasanie wchodzimy stromym podejściem na teren projektowanego rezerwatu przyrody „Kozigarb” (teren Nadleśnictwa Kańczuga), gdzie głównym przedmiotem ochrony jest góra meandrowa z bogatą mikrorzeźbą terenu, która w zachodniej części przechodzi w dość stromy stok z dolinkami erozyjnymi niewielkich cieków wodnych i wychodniami fliszu karpackiego.

Teren rezerwatu, przez który prowadzi nasza trasa, porasta głównie drzewostan bukowy z niezbyt zwartym podszytem i runem.

Na tym odcinku spotkamy wiele ciekawych tablic edukacyjnych opisujących życie lasu pt.: Las najwspanialszy twór natury, Drzewa liściaste – iglaste, Fazy życia lasu, Leśne gody, Zagrożenia lasu, Rośliny runa leśnego, Jak leśnicy pielęgnują las.

Wiosną zakwitają tu m.in. takie gatunki jak: przylaszczka pospolita, zawilec gajowy, miodunka ćma, pierwiosnka lekarska, wawrzynek wilczełko.

Drzewostan rezerwatu daje schronienie licznym gatunkom ptaków. Najcenniejszym jest gniazdujący tutaj puszczyk uralski duża sowa, której głównym rejonem występowania w Polsce jest obszar Podkarpacia.

Przeglądając uważnie korony sędziwych buków wypatrzymy występujące tutaj ptaki z rodziny muchołówek: muchołówkę małą i białoszyją. Wczesną wiosną usłyszymy chichoczący głos dzięcioła zielonosiwego. Szczególnie interesującym miejscem na obrzeżach rezerwatu jest aleja dębowa, którą wiedzie nasza trasa.
W starych dziuplastych dębach znajdują schronienie ptaki gniazdujące w dziuplach: bogatka, pełzacz leśny, modraszka, dzięcioł duży. Wiosną możemy podziwiać loty godowe ptaków drapieżnych myszołowa i orlika krzykliwego. Warto zwrócić uwagę na okazałe daglezje – drzewa iglaste, których ojczyzną jest Ameryka Północna. Spotkamy je przy trasie szlaku po minięciu alei dębowej (oznaczone tabliczką).

Po około 30 minutach marszu dochodzimy do miejscowości Podbukowinia – kilku domów w otoczeniu ogrodów. W 1785 r. w Podbukowinie zamieszkiwali unici – 138 osób. Stąd też dostrzeżemy miejscowość Winne i charakterystyczne stare dębowe zadrzewienia. W Winnem był dwór, który niestety nie zachował się do naszych czasów, a jedyny jego opis pochodzi z 1793 roku.

Dalej droga prowadzi przez wilgotne łąki w kierunku rezerwatu „Broduszurki”. Rezerwat “Broduszurki” jest rezerwatem torfowiskowym o bardzo cennych walorach przyrodniczo-krajobrazowych. Został utworzony w 1995 r. Jest położony pomiędzy miejscowościami Winne i Podbukowina. Zajmuje powierzchnię 25,91 ha. Na terenie rezerwatu znajdują się zespoły boru bagiennego, torfowiska wysokiego i przejściowego z charakterystycznymi zbiorowiskami roślin łąkowych. Taka różnorodność ekosystemów sprawia, że występuje tutaj bardzo dużo gatunków roślin i zwierząt o specyficznych wymaganiach siedliskowych. Wiele z nich to gatunki chronione a nawet znajdujące się na czerwonych listach gatunków zagrożonych. Dodatkowym elementem ubogacającym walory przyrodniczo-krajobrazowe tego terenu jest obecność licznych potorfi (dołów powstałych po wydobyciu torfu wypełnionych wodą), na których można obserwować proces tworzenia się pła – pływającego kożucha roślin wodnych, który stopniowo nasuwa się na lustro wody.

Na szczególną uwagę zasługuje zbiorowisko boru bagiennego o specyficznych warunkach siedliskowych, tj. dużej wilgotności, beztlenowości i kwaśnym odczynie z charakterystycznymi roślinami takimi jak: sosna zwyczajna, brzoza brodawkowata, topola osika, kruszyna pospolita, bagno zwyczajne, borówka bagienna, żurawina błotna, liczne mchy i torfowce. Niezwykle interesującymi roślinami występującymi w rezerwacie są rosiczka okrągłolistna i pływacz zwyczajny (rośliny mięsożerne). Występują tutaj również: wełnianka wąskolistna, wełnianka pochwowata, bobrek trójlistkowy, liczne turzyce, widłaki, skrzyp bagienny, narecznica grzebieniasta, gwiazdnica bagienna, storczyk szerokolistny tojeść bukietowa i wiele innych.

Fauna reprezentowana jest m.in. przez liczne gatunki owadów, a przede wszystkim związanych ze środowiskiem wodnym ponad 30 gatunków ważek, w tym objęte ochroną gatunkową: iglica mała, zalotka białoczelna, zalotka większa. Występują tutaj interesujące i rzadkie gatunki motyli, chrząszczy i innych bezkręgowców, których nie sposób wymienić w tym opracowaniu. Z gadów możemy spotkać jaszczurkę zwinkę, jaszczurkę żyworodną, padalca, żmiję zygzakowatą i zaskrońca. Torfianki wypełnione wodą sprzyjają rozwojowi płazów takich jak: ropucha szara, żaba wodna i żaba moczarowa. W gęstych zaroślach swoje potomstwo wyprowadza: bażant, kuropatwa, strumieniówka, pokrzewka, pierwiosnek, piecuszek, wilga i dziwonia, a wśród szuwarów gniazda swoje buduje kokoszka wodna, kaczka krzyżówka, cyranka i cyraneczka. Z ssaków możemy zobaczyć lisa, kunę leśną, wydrę i sarnę.

W rezerwacie urządzona jest ścieżka dydaktyczno – przyrodnicza “Winne-Podbukowina”. Czas potrzebny na przejście trasy ścieżki wynosi ok. 1 godziny. Ścieżka wyposażona jest w miejsce wypoczynkowe, ławki i mostki. Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna „Winne – Podbukowina” składa się z 5-ciu przystanków. Opisy zamieszczone na poszczególnych tablicach informują nas o bogactwie tego specyficznego ekosystemu. Zainteresowanych życiem torfowiska odsyłamy do przewodnika po trasie torfowiska, który został wydany staraniem Zespołu Parków Krajobrazowych w Przemyślu. Nasza trasa wiedzie od przystanku nr 5 do początku ścieżki przyrodniczo-dydaktycznej. Przypomnieć tu należy, że ze względów bezpieczeństwa oraz ochrony przyrody, należy poruszać się tylko po wyznaczonej ścieżce dydaktycznej.

Z rezerwatu, drogą wiodącą przez wieś Winne, dochodzimy do podnóża wzniesienia zwanego Łysą Górą. Przy kapliczce, znajdującej się przy skrzyżowaniu dróg, skręcamy w lewo, po prawej mijamy północny stok Łysej Góry. Zaraz ukaże się widok na Dubiecko – na pierwszym planie kościół parafialny i Kresowy Dom Sztuki. Skręcamy w prawo i polną drogą dochodzimy do cmentarza „ruskiego”. Grzebano na nim grekokatolików (unitów) nazywanych Rusinami. Rusini osiedlali się w Dubiecku i okolicach po 1467 r., kiedy to zaraza nawiedziła ówczesną Ruś Czerwoną i „Dubiecko wymarło powietrzem”. Stąd dochodzimy do drogi asfaltowej Dubiecko – Wybrzeże zamykając pętlę naszej trasy.

Październik 2008 r.

W dniu 12 października br. odbyło sie pierwsze wspólne wyjście członków TPZD na szlak… LINK

Czerwiec 2007 r.

W dniu 21 czerwca br. odbyło się uroczyste otwarcie szlaku turystycznego… LINK

Kwiecień 2007 r.

Mamy tablice! Kilka dni temu zostały wykonane tablice z mapą trasy szlaku, z opisem i zdjęciami ważniejszych miejsc na trasie, min. opisujące rezerwat przyrody “Kozigarb”, nieistniejącą już wieś Połchowę, Grodzisko – gdzie znajdowała się pierwotna osada Dubiecka, nadleśnictwa przez które przebiega szlak oraz tablice edukacyjne przedstawiające interesujące aspekty z życia lasu. Przygotowano również tablice wskazujące kierunki i odległości na trasie. Niebawem rozpocznie się ich montaż.

Styczeń 2007 r.

Przyszedł czas na wykonanie drobnej infrastruktury turystycznej oraz tablic informacyjnych. Na trasie szlaku będą się znajdować cztery duże tablice z mapą trasy szlaku oraz kilkanaście mniejszych, poglądowych z opisem ważniejszych miejsc. Na potrzeby promocji szlaku wydanie zostanie przewodnik po trasie turystycznej. Pierwsze prace w terenie przewidujemy na początku tej wiosny. Planujemy uroczyste otwarcie szlaku na dzień 21 czerwca 2007 r.

Listopad 2006 r.

Mamy stanicę turystyczną! Nadleśnictwo Dynów w ramach swojego wkładu w realizację projektu – wykonało stanicę turystyczną, która znajduje się w połowie odległości pomiędzy miejscowościami Wybrzeże – Słonne. Ponadto zebraliśmy materiały do opracowania przewodnika po szlaku – dysponujemy wystarczającymi informacjami oraz zbiorem fotografii. Trwające w okresie letnim prace remontowe przy budynku Kresowego Domu Sztuki zostały ukończone. Dokończono wymianę pokrycia dachowego na całej połaci oraz wykonano izolacje pionowe budynku oraz odnowiono sieć odgromową.

Lipiec 2006 r.

Kolejny krok: remont zabytkowej kapliczki w Górnej Połchowej. Prace remontowe trwały aż do lipca, ze względu na niesprzyjającą pogodę i konieczność transportu materiałów budowlanych w trudnym terenie leśnym, ale udało się! LINK

Kwiecień 2006 r.

W następnym etapie realizacji projektu, wszystkie działania zostały zrealizowane zgodnie z przyjętym harmonogramem, a projekt nadal będzie realizowany według wcześniej przyjętych założeń programowych. Doprowadzono do spotkań oraz uzgodnień projektu z partnerami i zatwierdzono projekt przebiegu szlaku. Ponadto odbyły się wizje terenowe trasy szlaku pod kątem możliwości oznakowania. W Kresowym Domu Sztuki wykonano drzwi wewnętrzne oraz otwarto wystawę pt.: „Obiekty sakralne pogranicza kultur – cerkiew w Piątkowej”. Nadmienić warto, że otrzymaliśmy dotację Ministra Kultury na działalność kulturalną KDS w 2006 r.

Styczeń 2006 r.

W kolejnym kwartale realizacji projektu wykonaliśmy dokumentację techniczną przebiegu szlaku. LINK (mapa sytuacyjna)
Ponadto odbyliśmy wizje terenowe na istniejących ścieżkach przyrodniczo-krajobrazowych „Bobrowa dolina” w Lipie i „Szlakiem Świeżawskich” w Ostrowie pod kątem rozważenia możliwości adaptacji przyjętych rozwiązań technicznych w naszych warunkach planowanej trasy turystycznej. W Kresowym Domu Sztuki odnowiono drzwi wejściowe boczne i ramy okienne oraz wykonano brakujące ramy okienne w południowym oknie budynku.

Wrzesień 2005 r.

Mamy już za sobą spotkania z Partnerami projektu, wytyczyliśmy wstępną trasę szlaku w terenie… LINK

Lipiec 2005 r.

Z wielka radością pragniemy poinformować, że Rada Fundacji Karpackiej pozytywnie zaopiniowała nasz projekt pt.: Środowisko, historia, kultura – trzy ścieżki tożsamości”. Tym sposobem rozpoczęliśmy dwuletni okres realizacji naszego projektu. Jesteśmy przekonani, że projekt wpłynie na ożywienie gospodarcze i turystyczne, poprawę wizerunku naszego regionu, przyczyni się do rozwoju naszej miejscowości, jak również spowoduje poprawę sytuacji materialnej mieszkańców. Dzięki ścisłej współpracy z partnerami projektu oraz poprzez konsultacje ze specjalistami w dziedzinie prac remontowych obiektów zabytkowych, mamy zamiar kontynuować rozpoczęty w 2004 r. remont budynku cerkwi greckokatolickiej zaadoptowanej na Kresowy Dom Sztuki. Również wspólnie z partnerami projektu oraz twórcami ścieżek i szlaków turystycznych zamierzamy wytyczyć szlak pieszo-konny łączący ciekawe pod względem kulturowym, historycznym i przyrodniczym zakątki ziemi dubieckiej. Na bieżąco będziemy informować o postępie prac w ramach projektu. Za dotychczasową współpracę, pomoc i życzliwość raz jeszcze bardzo dziękujemy Pani Zofii Kordela–Borczyk Dyrektorowi Fundacji Karpackiej – Polska oraz Pani Jolancie Szwarc-Burnatowskiej. Bardzo cieszymy się, że będziemy mogli nadal wspólnie pracować.

Kwiecień 2005 r.

Prace nad projektem Fundacji Karpackiej w ramach programu Zintegrowanego Rozwoju Obszarów Wiejskich pt.: “Środowisko, Kultura i Historia – trzy ścieżki tożsamości”. Chcemy wytyczyć szlaki turystyczne (wraz z urządzeniem infrastruktury): pieszo-konny i rowerowy oraz dokończyć rozpoczęty remont budynku Kresowego Domu Sztuki, jako integralny element szlaku. Prace projektowe obejmowały również spotkania konsultacyjne z partnerami projektu tj. Nadleśniczymi Nadleśnictw Dynów i Kańczuga, Zarządem Zespołu Parków Krajobrazowych w Przemyślu i Wójtem Gminy Dubiecko. Ponadto uczestniczono w szkoleniu przeprowadzonym w siedzibie Fundacji w Sanoku. Po uzyskaniu pozytywnej opinii I etapu wniosku, złożyliśmy projekt do II-go etapu konkursu. Komisja grantowa Fundacji Karpackiej ogłosi wyniki w czerwcu br.